ROZDZIAŁ PIĄTY

W MENU POJAWIŁA SIĘ ZAKŁADKA ZAMÓWIENIA - ZAPRASZAM!!!

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Gdy obudziłem się parę godzin później czułem się tak wykurwiście źle, że już chyba nic nie mogłoby mi bardziej popsuć tego wieczoru. Jedyną pocieszającą myślą było to, że jutro już wracam do Los Angeles.

Mojego nadzwyczaj zajebistego humoru nie zdołały jeszcze bardziej zepsuć moje włosy, które po dopieszczeniu pianką nie chciały się ułożyć. Po kilkuminutowej próbie ponownego zdziałania cudów podłączyłem prostownicę matki do kontaktu. Prostując grzywkę czułem się jak ostatni pedał, ale z drugiej strony.. laski na to lecą.

Zbiegłem po schodach na dół i od razu spochmurniałem jeszcze bardziej.

- Och, mamo! Dobrze wiesz, że nie lubię wątróbki! - podszedłem do niej, całując jej policzek.

- Też miło Cię widzieć, synu. Siadaj. - zarządziła, podając mi przy tym talerz z kawałkiem wątróbki i ziemniakami. - Chociaż raz zjesz coś normalnego, a nie jakieś.. kalmary czy krewetki.

Wzruszyłem ramionami, uśmiechając się lekko.

Musiałem śmiało stwierdzić, że w tym momencie dając mi wątróbkę do jedzenia, moja matka chciała ze mną o czymś poważnie porozmawiać.

- Masz inną fryzurę. - stwierdziła, siadając przy stole na przeciwko mnie.

Przewróciłem oczyma i wkładając kawałek mięsa do buzi, zacząłem go z wolna przeżuwać.

Chociaż lepszą opcją byłoby połknięcie go od razu.

- Nie moja wina, że nie chcą się ułożyć. - bąknąłem, patrząc na matkę spod kosmyka ciemnych blond włosów.

Czekałem tylko, kiedy zacznie się dyskusja.

- Nie możesz zostać dłużej? - wypaliła nagle. Widelec wysunął mi się z ręki i opadł na blat stołu, robiąc przy tym dużo hałasu.

Spojrzałem na matkę dużymi oczyma i musiałem policzyć do dziesięciu, żeby nie wybuchnąć.

- Tak rzadko bywasz w domu, a trasę zaczynasz dopiero za dwa tygodnie. To nie jest przecież Twoja pierwsza trasa, więc wiesz co robić. - z każdym jej słowem czułem jak napięcie we mnie rośnie jeszcze mocniej.

- Nie ma mowy. - burknąłem, napinając mięśnie.

- Ostatnio w ogóle tutaj nie przyjeżdżasz. Nie możesz tak robić, Justin. To Twój dom, tutaj się urodziłeś i wychowa..

- Przestań! - uniosłem głos, tym samym jej przerywając. - Nie będziesz mi mówiła co mam robić. Już za późno.

Matka spojrzała na mnie matczynym wzrokiem. Wiedziałem, że nie powinienem się tak unosić i, że ma rację. Ale nie byłem już tym samym Justinem. 

Zapanowała między nami tak drażniąca cisza, że w geście kapitulacji zjadłem wszystko co znajdywało się na talerzu.

- Przepraszam. – bąknąłem, chrząkając. – Ale dobrze wiesz, że nie zmienię zdania.

Pattie podniosła się z krzesła i zabrała pusty talerz, wkładając go do zmywarki. Uważnie obserwowałem jej każdy ruch.

- Nie mam tutaj co robić.

- ... – włączyła zmywarkę nic nie mówiąc.

- Poza tym zaczynam trasę, ale to już wiesz. – kontynuowałem.

- … - oparła się o blat kuchenny i spojrzała na mnie.

- No co?

- Pan Wielka Gwiazda Nie Ruszę Tyłka Z Domu, Bo Boję Się Ludzi We Własnym Rodzinnym Mieście. – uniosłem ku górze obie brwi słysząc w jaki sposób nazwała mnie matka.

- Idę zaraz na imprezę. – zgrabnie zmieniłem temat, podnosząc się z krzesła i tym samym wymigując się dalszej dyskusji.

- Wiem, Juliette niedługo przyjdzie. – włożyła w to zdanie tyle wysiłku i pozytywnej energii, że aż z odległości kilku metrów czułem radość matki spowodowaną tym, że zabieram Sawton ze sobą.

Wywróciłem tylko oczyma i wbiegłem na górę co dwa schodki o mały włos nie zabijając się o nie i zacząłem przygotowywać się do ostatniej w tym mieście imprezy.

Nareszcie.

JULIETTE’S POV

(by Natalie)

Powiem jak to było od początku. A więc, zaczynajmy.

Gdy Justin zaprosił mnie na imprezę byłam zszokowana. Jak wiecie nie jestem duszą towarzystwa, a tu nagle Wielki Pan Justin Drew Bieber Gwiazda Światowego Formatu i Idol Tysięcy Nastolatek zaprasza mnie, Juliette Madeline Sawton, kujonicę, dziwaczkę, dziewczynę z sąsiedztwa na domówkę. No, ale cóż.  Zgodziłam się, więc nie wypada mi się nie zjawić.

Właśnie wybierałam sukienkę, w której mogłabym się pojawić, gdy w lustrze odbił się wizerunek mojego ojca.

- Wybierasz się gdzieś? – zapytał chłodnym tonem, do którego zdążyłam się już przyzwyczaić. – Ostatnio coraz częściej znikasz  -  ta rozmowa nie zmierzała ku dobremu. – Nie mów mi, że umówiłaś się z młodym Bieberem. – prychnął.

Odwróciłam się aby spojrzeć mu w twarz, w oczy. Jego wzrok spoczywał na sukience w paski, którą trzymałam w prawej ręce.

- To już nie mogę nigdzie wyjść? – tak byłam bezczelna i po chwili tego pożałowałam.

Policzek zapiekł mnie gdy dłoń ojca boleśnie o niego uderzyła. Spuściłam głowę łapiąc się za bolące miejsce. Po chwili ojciec opuścił mój pokój. 

W moich oczach pojawiły się łzy ale nie ujrzały one światła dziennego.

Przed oczami miałam scenę gdy pierwszy raz ojciec podniósł na mnie rękę. Stało się to dokładnie dwa miesiące po śmierci mamy. Tato znów płakał, użalał się nad sobą, nade mną. Aż w końcu spojrzał na mnie przeszywającym wzrokiem.

- To twoja wina, nie byłaś dobrą córką Juliette. – te słowa zabolały, cholernie zabolały.

- To nie jest moja wina! Niczyja, rozumiesz?! Niczyja! Mama jest na pewno w lepszym miejscu! A ty zamiast płakać i szukać winy we mnie mógłbyś się mną zainteresować?! W szkole mówią, że mam ojca psychopatę! – wybuchłam.

Parę słów za dużo przeważyło szalę goryczy. Tato wymierzył mi cios w policzek. Zalana łzami uciekłam sprzed grobu kochanej matki, z cmentarza.

Od tego czasu ojciec nie okazuje wobec mnie żadnych uczuć. Mam być tylko wzorową córką.  Wzorową uczennicą. Dziewczyną z mocnymi (ale nie swoimi) zasadami.

Uległą ojcu córką.

Wzięłam dwa głębokie oddechy i skończyłam przygotowania do zabawy. Wyszłam oknem łazienkowym zabierając ze sobą mój mały zestaw. Nazwałam go„Jak stać się seksbombą w 10 minut”.

Nie wiecie o co chodzi? Już wyjaśniam

.

W szkole huczy od plotek na temat tajemniczej dziewczyny zwanej Juse. Podobno zjawia się na każdej możliwej imprezie i wybiera sobie ofiarę. Rozkochuje w sobie biednych chłopaków, by porzucić ich nie dając później znaku życia. Nikt nie wie kim jest, skąd jest. Wiadomo tylko, że jest cholernie seksowna i piękna.

Co gdyby seksowna blondynka okazała się zwykłą „nudziarą”?

Tak, jestem Juse. 

Możecie nie wierzyć, sama nie wierzę, że to trwa tak długo. 

Zaczęło się niewinnie. 

Potrzebowałam odskoczni od rzeczywistości. Chciałam poczuć się adorowana. Nie chciałam być panną Sawton, córką gbura, sztywni arą, dziwadłem. Rozumiecie? Chciałam być kimś, choć raz przeżyć coś niesamowitego. To było banalnie proste. Makijaż, dopinki, ciuchy i staje się inną osobą.

Jest to też pewnego rodzaju, hmm… zemsta. Moje „ofiary” to przeważnie super ciacha, szkolni przystojniacy.

  Tyle dziewczęcych serc mają już na sumieniu, więc czemu nie mieliby zaznać takiego uczucia? Dlaczego jakaś dziewczyna – na przykład ja – nie może zabawić się ich uczuciami?

Zawsze kończę w momencie, gdy flirt mógłby się przerodzić w coś większego.  Zostawiam im niedosyt i wychodzę.  Muszę przyznać, że to super zabawa.

Dotarłam przed drzwi Justina ubrana w zwiewną, dziewczęcą sukienkę koloru niebieskiego w białe paski.

Zapukałam dwa razy i oczekiwałam na pojawienie się kogoś w drzwiach.

KONIEC JULIETTE’S POV

(by Natalie)

- Justin?

Ignorowałem swoją podświadomość, żeby w jakiś sposób nie podsyciła mnie do zrobienia rzeczy, których zrobić nie powinienem. Naciągnąłem więc na biodra niebieskie spodnie ze spuszczonym stanem, wsuwając w szlufki biały pasek.

- Naprawdę nic nie zauważyłeś rozmawiając z Juliette?

Naciągnąłem zwykły czarny T-shirt na krótki rękawek. Na to wsunąłem kamizelkę jeansową z rękawami trzy czwarte, przez co moje tatuaże na obydwu rękach wyglądały jeszcze bardziej zajebiście.

Tak, tak, Naryzie.

- Mówiłem coś! Dlaczego mnie nie słuchasz?!

Moja podświadomość jeszcze bardziej zaczęła działać mi na nerwy, więc dziękowałem Bogu w chwili, kiedy w całym domu rozległo się pukanie do drzwi. Wsunąłem iPhona do kieszeni spodni i zbiegłem na dół, mijając matkę na schodach, przez co o mały włos nie wyrżnąłem jak długi.

- Cześć, jestem już. – usłyszałem zaraz po tym jak otworzyłem drzwi.

Jej długie blond włosy były związane w luźnego warkocza, a na twarzy nie było ani krzty makijażu. Niebieska sukienka w białe paski, która sięgała jej do kolan i była lekko rozkloszowana nie za bardzo trafiła w moje gusta. Na swój sposób jednak wyglądała pięknie.

No nie gadaj, serio, pięknie?

- Gotowa? – zagadnąłem, zamykając za sobą drzwi. – Po co Ci taka duża torebka? – od razu zauważyłem, że blondynka trzy w ręku dużą, niebieską, jeansową torebkę. Nie pytając o nic pozwoliłem sobie na wzięcie ów dodatku.

No kurwa, jaki z Ciebie dżentelmen. W L.A. też taki jesteś?

- Co Ty tam masz?! – niemalże nie wykrzyknął, kiedy musiałem się lekko zgiąć, zabierając od niej torebkę. Przez moment pomyślałem nawet, że niesie tam butelki z alkoholem, jednak szybko odrzuciłem od siebie ten głupi pomysł.

Juliette szła obok mnie, a właściwie jakieś dwa metry ode mnie. Chris nie mieszkał daleko, zaledwie cztery czy pięć domów dalej, więc zbędne było jechanie tam samochodem.

- Nie zdążyłam wyciągnąć. – rzuciła szybko, poprawiając warkocza. – Rzeczy.

Tak, a ja jestem baletnicą.

***

Kieliszek na kieliszkiem. Butelka za butelką. Papieros za papierosem. Piosenka za piosenką. Pocałunek za pocałunkiem. Krzyk za krzykiem. Cały dom wypełniony ludźmi, wypełniony nami. A na skraju czerwonej kanapy ona. Byłem pewny, że nie czuje się tutaj zbyt komfortowo. 

Odkąd przyszliśmy, nie ruszyła się stamtąd przez następne dwie godziny. Na dworze zaczynało już robić się naprawdę ciemno, więc cały dom został oświetlony.

Czułem na sobie wzrok niemalże wszystkich tutaj, którzy łapczywie próbowali podejmować ze mną jakikolwiek temat do rozmowy, żeby tylko móc pochwalić się tym, że rozmawiali właśnie ze mną.

Ale moje myśli krążyły całkowicie gdzie indziej.

Co chwilę spoglądałem tęsknym wzrokiem na drzwi wejściowe lub przeszukiwałem tłum ludzi, żeby odnaleźć Juse. Jednak dzisiaj się jej nie doczekałem. Miałem ogromną nadzieję, że jeszcze przyjdzie, że jeszcze dane będzie mi się z nią zobaczyć.

Chyba jednak Chris miał rację.

- Nie czekaj tak, zapomniała już o Tobie. – poczułem uderzenie w plecy, a potem przede mną wyrósł właśnie Loterman. – Widzę, że ta dziewczyna nigdy nie stanie się jedną z nas.

W tym momencie spojrzał na siedzącą na skraju Juliette, która kurczowo trzymała przy sobie torebkę. Zmrużyłem powieki przez moment się jej przyglądając.

- Naprawdę nie wiem po co ją ze sobą przyprowadziłeś. – dołączyła do nas Sabina.

Miała na sobie obcisłe czarne rurki i luźną różową bluzkę. Długie brązowe włosy rozpuściła i wyprostowała. Uśmiechnąłem się lekko, wzruszając ramionami.

- Zaraz wrócę. – odezwałem się i podszedłem do Sawton.

Na moje pojawienie się od razu wyprostowała swoje ciało i spojrzała na mnie dużymi, zielonymi oczyma. 

Usiadłem obok, rozkładając ręce na oparciu kanapy tak, że lewa spoczywała zaraz za ciałem blondynki. Odsunęła się więc od oparcia najdalej jak mogła.

Nie zamierzałem tego komentować.

- Dobrze się bawisz? – zagadnąłem, szukając w tłumie Juse.

Blondynka wzruszyła tylko ramionami, spuszczając głowę w dół. Spojrzałem na nią i westchnąłem ciężko.

- Musisz się trochę rozluźnić.

- Umiem się rozluźnić. – od razu przywdziała obronną postawę, podnosząc wzrok na moją twarz.

Poczułem jak przez moment przewróciło mi się w żołądku, kiedy tylko nasze spojrzenia spotkały się dosłownie na ułamek sekundy. Nie miałem pojęcia dlaczego moje ciało tak zareagowało, ale pragnąłem jak najszybciej o tym zapomnieć.

- Tak, siedząc na tej kanapie i z nikim nie rozmawiając. – zaśmiałem się krótko. Było to z mojej strony naprawdę chamskie.

- Wcale nie. – widziałem jak jej palce zaciskając się na torebce, a mięśnie szczęki bardziej się uwydatniły.

- Mhm. – mruknąłem.

- Jak zrobię tak.. – dłoń leżącą na oparciu kanapy, tuż za nią, położyłem na jej ramieniu. Było tak delikatne i miękkie. Juliette zareagowała od razu. Strzepnęła moją dłoń, odsuwając się jeszcze bardziej na skraj kanapy. Prawie, że nie weszła na podramiennik. – … to się peszysz. Więc nie mów mi, że umiesz się rozluźnić.

- Nie peszę się. – jej twarz nabrała czerwonych odcieni. – I umiem się rozluźnić.

Pokręciłem głową rozbawiony całą tą krótką polemiką.

- Gdzie jest toaleta? – zagadnęła, rozglądając się dookoła.

- Na górze, pierwsze drzwi na lewo. – burknąłem, zajęty poszukiwaniem mojej niespożytej kochanki.

Juliette podniosła się z miejsca i po chwili zniknęła w tłumie.

Zniknęła i więcej się nie pojawiła.

- Gdzie masz swoją cnotkę? – Samuel opadł na miejsce obok mnie, podając mi czerwony kubek z napojem.

Przez moment moje serce zabiło niespokojnie w obawie, że mogło jej się coś stać. Z drugiej jednak strony mieszkaliśmy parę domów dalej, więc co mogło jej się stać? 

Wzruszyłem tylko ramionami na jego pytanie.

Ktoś tu się o kogoś martwi.

- Naprawdę nie wiem co Ci strzeliło do głowy, Bieber. – pokręcił głową i zaśmiał się krótko.

W tej chwili jednak już go nie słuchałem.

- O kurwa. – usłyszałem głos jednego z chłopaków, który stał nieopodal nas i wpatrzony był w jakiś punkt przy schodach. 

Podążyłem więc za nim spojrzeniem i poczułem, że całe moje ciało automatycznie zrobiło się gorące.

Juse.

_________________________________

Cześć, Kochani! 

Na wstępie bardzo chciałabym przeprosić za jakość rozdziału i w ogóle za jakiś wszechobecny na nim chaos. Pisałam go szybko, nie sprawdzałam nawet błędów. Mam jednak nadzieję, że się Wam podoba.

SERDECZNE PODZIĘKOWANIA 

dla Autorki Nothing like us za wcielenie się w rolę Juliette Sawton. Z radością ogłaszam też, że Autorka zgodziła się na współpracę ze mną przy niektórych rozdziałach. Jak się Wam podoba ten pomysł?

oraz

dla Autorki Blinger za stworzenie mi jednego z trailerów i poprzedniego szablonu oraz trailera., który znajdziecie w menu po prawej stronie.

INFORMUJĘ, ŻE PRZYJMUJĘ ZAMÓWIENIA NA ZWIASTUNY. MOJE PRACE MOŻECIE ŚLEDZIĆ NA MOIM KANALE YOUTUBE !!!

A na koniec krótki filmik Justina, który gra na swoim.. "sprzęcie" podczas bakstage'u Believe Tour. Dedykuję do CeCeBell (autorce bloga Blinger). 

MUSIAŁAM, haha.

Do zobaczenia wkrótce!