ROZDZIAŁ TRZYNASTY

„Drogi Justinie,

     Ilekroć zdobywałam się na napisanie tego listu, tylekroć kartka lądowała pogięta w koszu. I szczerze mówiąc nie mam pojęcia dlaczego w ogóle to piszę. Mam nadzieję, że Twoja mama przekazała Ci kopertę tuż przed Twoim wyjazdem i właśnie teraz siedzisz w samolocie do Los Angeles, czytając moje słowa. Nie potrafię mówić szczerze prosto w oczy, a chciałam, byś znał prawdę. Bo chyba jakieś wyjaśnienia z tych wszystkich dni w których byłeś w Stratford Ci się należą, prawda?

     Nie wiem w jaki sposób nie zdałeś sobie sprawy z tego, że Juse to tak naprawdę ja. Dawałam Ci tyle znaków, tyle podpowiedzi. Chcę jednak, byś wiedział jedno. Nie mam Ci tego za złe. W porównaniu do tego jak wiele mi dałeś przez te ostatnie dni byłabym skończoną egoistką mając do Ciebie jakiekolwiek pretensje. Pokazałeś mi, że jestem w stanie świecić jak najjaśniejsza gwiazda. Że mogę jeszcze zmienić swoje życie niezależnie od tego kim jestem. I gdzie jestem.

     Jednak ogarnia mnie dziwna pustka kiedy nie ma Cię tutaj. I mimo, że minęła zaledwie godzina od naszego ostatniego spotkania to tęsknię. Zabawne, prawda? Taka dziewczyna jak ja poczuła cokolwiek do wielkiego i znanego na całym świecie bożyszcza nastolatek. Ciebie kochają miliony, więc kim ja jesteś wśród tych wszystkich dziewcząt? […]”

Jedyną, którą kocham.

     „[…] Nie wiem kiedy znowu się zobaczymy. Za parę dni będziesz w Europie, a ja dalej pozostanę tutaj, w Kanadzie. Przykro mi, że nie mogłam z Tobą polecieć. Ale dobrze wiesz, że zostawienie mojego ojca nie byłoby dobrym wyjściem. Nie chcę już uciekać. Chcę się zmierzyć z własnymi problemami.

Twoja Juliette.”

     Westchnąłem ciężko, wkładając kartkę z powrotem do białej koperty na której widniało ładnie zapisane moje imię i oparłem głowę o zagłówek wygodnego skórzanego fotela, przymykając powieki. Silniki samolotu pracowały na najwyższych obrotach, bym jak najszybciej mógł wylądować w Los Angeles. Ale czy chciałem tam wracać?

     Po raz pierwszy w życiu moje serce było rozdarte.

* kilka godzin wcześniej*

- Wszystko masz? – moja matka weszła do pokoju, kiedy zapinałem walizkę od Luoisa Vittona. Skinąłem głową, bełkotając coś niezrozumiałego pod nosem.

- Julie jest na dole. Przyszła się z Tobą pożegnać. – przymknąłem na chwilę powieki, przecierając twarz dłońmi i biorąc głęboki wdech wyminąłem Pattie, by zbiegnąć na dół.

Stała tam w całej swojej okazałości. Jej długie blond włosy upięte były w luźnego warkocza, a granatowe legginsy idealnie kontrastowały ze zwykłą, białą bokserką. Uśmiechnęła się na mój widok, oplatając ciało ramionami.

- Jak się czujesz? – zapytałem, podchodząc bliżej dziewczyny. Wsparła się bokiem o chłodną ścianę, a jej twarz wykrzywiała się w lekkim grymasie.

- Jest okej. – wzruszyła ramionami, patrząc na mnie spod czarnych rzęs. – Kiedy masz samolot?

- Za godzinę. – uśmiechnąłem się lekko.

- No… dobrze. – westchnęła ciężko i kiedy tylko wlepiła swoje spojrzenie we mnie, wyciągnąłem ręce przed siebie, a ona wpadła w moje ramiona. Zamknąłem ją w szczelnym uścisku, wtulając twarz w blond włosy Julie.

- Wiesz, że możesz do mnie zadzwonić w każdej chwili, tak? – odsunąłem ją od siebie nieco, by spojrzeć na jej smutną twarz. – Możesz też pisać przez Internet. Będę wiedział, że to Ty i na pewno Ci odpiszę.

- Jak tylko załatwię sobie wizę do Stanów to na pewno Cię odwiedzę. – zacisnęła dłonie na moich łokciach.

- Mógłbym Ci ją załatwić już teraz, ale ja wylatuję do Europy. Wiesz, że gdybyś mogła to zabrałbym Cię ze sobą bez wahania. – pociągnąłem ją za nadgarstek do kuchni i oparłem się o stół, znowu przytulając do swojego torsu.

- Nie zostawię teraz taty. – mruknęła, opierając policzek na moich obojczykach i oplatając rękoma mój pas. Głaskałem ją po włosach, wdychając ten piękny zapach.

- Muszę się zaraz zbierać. Nim dojadę na lotnisko też trochę zejdzie. – szepnąłem w jej włosy, całując się co chwilę. Odsunęła się, spoglądając na mnie. – No uśmiechnij się. Przecież wrócę tutaj nim się obejrzysz, tak? – odgarnąłem kosmyk włosów z jej twarzy i sam posłałem jej ciepłe spojrzenie.

- Nie lubię pożegnań. – ściągnęła brwi, przysuwając swoją twarz do mojej.

- No to powiedz mi co lubisz. – podłapałem romantyczny nastrój, zsuwając dłonie na jej biodra i zaciskając tam palce. Julie przygryzła dolną wargę, wpatrując się w moje rozchylone usta. Serce wykonało podwójnego fikołka, a potem poczułem jak jej ciepłe wargi rozbijają się o moje.

Westchnąłem z zadowolenia, wsuwając palce w tył jej włosów i przycisnąłem twarz dziewczyny do swojej, pogłębiając pocałunek. Poczułem jak zaciska swoje dłonie na mojej czarnej koszulce, gniotąc ją lekko.

- Julie.. – chrypnąłem, a w odpowiedzi wsunęła mi język w usta. Jęknąłem cicho nie zważając na to, że moja matka jest w domu i w każdej chwili może tutaj wejść. Nasze języki zaczęły ocierać się o siebie w tak doskonały sposób, że mój organizm dość szybko zareagował szczególnie w okolicach pasa.

Otoczyłem ją ramionami i odwróciłem tak, że teraz ona opierała się o kant stołu. Dość szybko zresztą na nim usiadła, oplatając nogami moje biodra. Moje usta zjechały na rozpaloną skórę jej szyi, a ona odchyliła głowę, dając mi większe pole do popisu. Onieśmielony tym, że jeszcze mi nie przerwała wsunąłem ręce pod materiał białej bokserki i przesunąłem nimi po kobiecych żebrach. Jęknęła z satysfakcją, wsuwając swoje zgrabne palce pod moją czarną koszulkę.

Nie macie pojęcia jak musiałem się powstrzymywać, żeby nie rzucić się na nią jak dzikie zwierzę.

Przysunąłem ją do swojego krocza, by poczuła, jak bardzo na mnie działa. I musiało poskutkować, bo w jednym momencie podciągnęła czarny materiał i przeciągnęła przez moją głową, odrzucając go na podłogę. Wsunęła palce w moje włosy i pociągnęła za ich końcówki.

- Pożegnaj się ze mną, Justin. Pożegnaj się ze mną jak należy. – te kilka słów sprawiło, że oszalałem. Po prostu wiedziałem, że za chwilę zacznę ją pieprzyć tutaj w kuchni, na tym stole. Dlatego też jedną dłoń przesunąłem na jej Plecy i przebiegłem nią do góry, łapiąc palcami za zapięcie stanika, który rozpiąłem w błyskawicznych tempie. Zgrabnie odsunąłem nieco poluźniony materiał górnej bielizny i ścisnąłem jej pierś. Jęknęliśmy cicho w tym samym momencie, a moje pocałunki na jej szyi przerodziły się w stanowcze podgryzanie zębami.

Położyła dłonie na moich biodrach i już czułem jak dobiera się do mojego rozporka, kiedy usłyszeliśmy chrząknięcie. Julie zamarła, chowając twarz w moich rozgrzanym obojczyku, a ja odwróciłem powoli głowę czując jak moje policzki zaczynają piec mnie niemiłosiernie mocno.

- Nie przeszkadzam Wam? – Pattie uśmiechnęła się pod nosem i pokręciła głową, wycofując się z kuchni. Spojrzałem na twarz Juliette, a ona parsknęła śmiechem, próbując uspokoić oddech.

- Ale wstyd. – mruknąłem, przeczesując palcami swoje włosy. – Muszę już się zbierać. – pogłaskałem jej rozpalony policzek, wzdychając ciężko.

- Leć, leć i zdobywaj serca kolejnych ludzi. – poklepała mnie po nagim torsie i posłała jeden z najpiękniejszych uśmiechów, jakimi mogła mnie obdarzyć.

W tej chwili wiedziałem, że mam kogoś, komu mogę powierzyć swoje serce.

*koniec „kilka godzin później”*

- Ej, Justin! – drgnąłem, otwierając powieki i spojrzałem na Ryan’a, który trzymał w ręku Tableta. Był widocznie czymś bardzo podekscytowany.

- Co jest? – mruknąłem, prostując się na fotelu i wyjrzałem na moment przez okno samolotu. Słońce rozpościerało swoje promienie na całym niebie.

- Powiedz mi, ale tak szczerze.. – uśmiechnął się ironicznie, siadając naprzeciwko mnie i pochylił się do przodu, wlepiając we mnie uporczywe spojrzenie.

- No mów, kurwa. – pospieszyłem go, zniecierpliwiony.

- Coś Ty odwalił w tej Kanadzie, co? Internet aż pęka w szwach od tych wszystkich zdjęć. -  podał mi urządzenie, a ja w jednej chwili poczułem jak tracę cały grunt pod nogami.

„KANADYJKA SKRADŁA SERCE BOŻYSZCZOWI NASTOLATEK!”

Łohoho, no to jesteśmy w ciemnej dupie, Bieber.

__________________________________

Czołem, Kochani!

Ale się dzieje, co? Rozdział specjalnie jest taki krótki. 

Macie jakieś swoje przypuszczenia? Piszcie!

Zapraszam na Rozdział 1 na:

Do zobaczyszka! xoxo