ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Nie wiem co o Was wszystkich mam myśleć, naprawdę.

Tyle Was jest, a tak mało osób komentuje rozdziały.

Może czas na małą przerwę?

Wybaczcie, że taki chaotyczny ten rozdział.

_____________________________________

- To co, gotowy? – poprawiłem mankiet granatowej koszuli i spojrzałem na Scootera. – Spokojnie. Wiem, że Ryan potrafi zadawać niewygodne pytania, ale dobrze wiemy, że dasz sobie radę. – klepnął mnie lekko w plecy.
        - Zacznie pewnie wypytywać o Kanadę. – jęknąłem, gotowy do wyjścia. Najgorsze w tym wszystkim było to, że wywiad leci na żywo. A jedynym plusem, że puszczany jest przez radio, a nie w telewizji.
        - Panie Bieber, zapraszamy. – odgłos asystentki zmusił mnie do przylepienia na twarz lekkiego, miłego uśmiechu. Wziąłem głęboki wdech i wszedłem do pokoju, gdzie nadawano audycję. Zająłem swoje miejsce naprzeciwko prezentera i założyłem słuchawki na uszy, przysuwając do ust mikrofon. Ryan puścił mi oczko, naciskając wielki czerwony przycisk.
        - Wchodzimy za trzy, dwie, jedną, teraz. – wziął głęboki oddech, a ja skinąłem głową.
        - Dzień dobry moi słuchacze! Z tej strony Ryan Secrets i mój gość specjalny, Justin Bieber! – zaczął klaskać, a ja wydałem z siebie cichy chichot.
        - Dobra, bo popadnę w samo zachwyt. – pokręciłem głową wiedząc, że lecę na żywo. Miałem ogromnego gula w gardle, którego nie mogłem przełknąć. Pierwszy raz tak bardzo stresowałem się jakąkolwiek audycją.
        - Chyba już dawno to zrobiłeś, co?
        - Nie no, bez przesady. – parsknąłem, przeczesując palcami włosy. – Swoją drogą, cieszę się bardzo, że zaprosiłeś mnie tutaj dzisiaj. Ostatnio widzieliśmy się jakieś.. dwa lata temu?
        - Pamiętam Cię jeszcze jako piętnastolatka, a teraz proszę, masz wszystko. Karierę, fanów, jesteś super przystojny, za parę dni wyruszasz w trasę. Czego więcej można chcieć? – puścił mi oczko, a ja zastanowiłem się przez chwilę.
    Czego jeszcze chcesz, Justin?
        - Nigdy nie mam wszystkiego czego bym sobie zapragnął. – zacząłem, chcąc wyrazić się w sposób jasny dla wszystkich. Nie tylko dla Ryan’a. Dla siebie, dla wszystkich słuchaczy.
    Dla Niej.
        - To wcale nie jest tak, że jak jesteś super gwiazdą to Twoje życie usłane jest różami. Każdy ma słabsze dni, każdy ma chwile załamania i potrzebuje chwili spokoju. Jedną minutę, by się zatrzymać i wziąć głęboki wdech. Popełniam błędy jak każdy inny człowiek. – wzruszyłem ramionami, zwilżając usta końcem języka.
        - Czy nazwałbyś błędem to co ostatnimi dniami pokazało się w Internecie? – uniósł jedną brew, patrząc na mnie spod byka. A moje serce wykonało kilka fikołków z narastających coraz to mocniej nerwów.
        - Niby dlaczego miałbym to zrobić? Chyba mam prawo spotykać się z kim chcę, prawda? Nikt mnie nie pilnuje, a to, że na każdym kroku mam za sobą ogon fotoreporterów to nie znaczy, że mam siedzieć i tylko oglądać się czy nie robię nic złego. – przygryzłem dolną wargę.
        - Twoje fanki jednak nie były zbyt zachwycone widząc te wszystkie zdjęcia na których jesteś Ty i jakaś Kanadyjka. – próbował zmusić mnie do tego, bym lekko stracił nad sobą panowanie. I robił to idealnie. – Większość z nich jest za dawną Jeleną.
        - Związki się zaczynają i się kończą.- mruknąłem, spinając mięśnie. – A sprawa z Seleną już dawno jest zakończona.
        - A kim dla Ciebie jest ta dziewczyna z Kanady? Wyglądaliście tak, jakbyście byli bardzo blisko.
    Wziąłem kilka głębszych wdechów. Co miałem mu w tej chwili odpowiedzieć? Spanikowałem.
        - Musimy o tym rozmawiać? Chcesz to ja mogę zacząć wypytywać Cię o Twoje życie prywatne i zobaczymy jaki wtedy będziesz rozgadany. – ugryzłem się w język za późno. Do pomieszczenia wpadł Scooter, przysiadając się na wolne miejsce obok mnie i posłał mi piorunujące spojrzenie.
        - Justin musi być trochę podenerwowany. Przed nim wielka światowa trasa koncertowa, więc proszę mu wybaczyć te zachwiania nastrojów. – klepnął mnie w plecy, dość mocno.
Musiałem się uspokoić, bo inaczej ta audycja nie skończyłaby się miłą wymianą zdań. Nienawidzę gdy ktoś uporczywie wypytuje mnie o moje prywatne życie.
    Ryan nerwowo poprawił kołnierz koszuli i odchrząknął, śmiejąc się przez chwilę. Zapewne chciał w jakiś sposób załagodzić atmosferę.
        - Scooter, jak to jest mieć na „wychowaniu” takiego bożyszcza nastolatek? – przekserował pytania na mojego menadżera, dając mi chwilę na uspokojenie.
        - Bardzo ciężko. Justin często lubi robić coś, co nie idzie po mojej myśli. Dość często też nie zgadzamy się ze sobą. Ostatnio nawet mieliśmy małą sprzeczkę do tego jakie kraje Europy mamy odwiedzić.
        Upiłem łyk wody i zwilżyłem usta końcem języka.
        - I tak to ja mam ostateczne zdanie. – udzieliłem się wreszcie.
        - Nie zawsze. – Scooter puścił mi oczko i zaśmialiśmy się w czwórkę.
    Jakoś poszło, Bieber. Jakoś poszło.

                                                                                   ***
        - Nie mogłeś już trzymać języka za zębami, prawda? – mój menadżer żachnął się na mnie, gdy weszliśmy do hotelowej windy. Przewróciłem oczyma.
        - No sorry, ale nie mam ochoty odpowiadać mu na pytania z mojego prywatnego życia. Chyba mam do tego prawo, nie sądzisz?
        - Dobrze wiedziałeś na co się piszesz podpisując kontrakt ze mną. Uprzedzałem Cię milion razy, że z normalnego życia praktycznie możesz zrezygnować. Oni chcą wiedzieć, wszystko. Nawet to o której godzinie poszedłeś się odlać i jak często to robisz w ciągu dnia. Siedzisz już w tym tyle lat i dalej nie dociera? Z tą całą Julie będzie to samo co z Seleną? Bo nie mam zamiaru znowu przez to przechodzić.
        - Kurwa, do jasnej cholery! Czy kiedykolwiek przestaniecie nawiązywać do Seleny w mojej obecności?! – nie wytrzymałem, moje ręce same wystrzeliły w górę, powodując nagły przypływ gniewu. – Gdzie kurwa nie pójdę tam mnie o nią pytają. Co to z niej jakaś lalka ze złota czy jak?! No ja pierdolę!
        Drzwi windy się rozsunęły na czwartym piętrze. Sprzątaczka spojrzała na nas zapewne słysząc moje słowa i spięła mięśnie, szybko znikając za drzwiami jednego z pokoi, który musiała posprzątać.
        - Cena sławy. – mruknął, wymijając mnie.
        Kiedy oboje wpadliśmy do apartamentu, a drzwi trzasnęły mocniej niż normalnie, Ryan podniósł głowę znad laptopa i spojrzał na nas zaskoczony. Miotał wzrokiem, zapewne wyczuwając dość mocno napięta atmosferę. Rzuciłem mu tylko oschłe spojrzenie i zaszyłem się w swojej sypialni.
    Nie masz szans, za chwilę będziesz miał gościa.
        Stukot w drzwi rozniósł się po pomieszczeniu. Naciągnąłem na biodra bordowe dresy i zostając bez koszulki, opadłem na plecy na łóżko.
        - Co znowu? – burknąłem, przecierając twarz dłońmi.
        Ryan wszedł do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Oparł się o parapet i skrzyżował ręce na piersi, wbijając we mnie wzrok.
        - No co? – wywróciłem oczyma, wpatrzony w sufit.
        - Może chociaż mi powiesz co Cię gryzie?
        Przełknąłem ślinę, nabierając do płuc dużą dawkę powietrza, które po chwili wypuściłem ze świstem. Założyłem ręce za głowę i zgiąłem nogi w kolanach, prawą stopą nerwowo uderzając w pościel.
        - Ciągle wypytują mnie o Selenę. Jak będę miał kiedyś żonę i trójkę dzieci to też będą o to dalej ruć mi dupę? – Ryan zaśmiał się krótko, ale tego nie skomentowałem.
        - Ładna ta Twoja Julie. – odezwał się w końcu. Uśmiechnąłem się pod nosem, ponieważ jej twarz pojawiła się przed moimi oczyma. – Mam nadzieję, że kiedyś będę miał okazję ją poznać. Ba! Masz mi ją przedstawić osobiście!
        - Kiedyś zabiorę ją tutaj ze sobą, do Stanów. – westchnąłem wiedząc, że nastąpi to dopiero wtedy, gdy trasa koncertowa dobiegnie końca.
        - Mogłeś wziąć ją w trasę. – wzruszył ramionami. – Chociaż nie, zrobiłoby się dość głośno o Was.
        - Najgorsze jest to, że tym wszystkim naraziłem ją na publiczność przed domem. A nie chcę, żeby spokojnie nie mogła wyjść z domu, bo zaraz zaczną ją zasypywać milionami pytań. – pociągnąłem nosem.
        - Kochasz ją?
        - Jak cholera. – westchnąłem, wyznając prawdę. – To tylko parę dni, a nie mogę przestać o niej myśleć.
        - Justin, zbieraj się. Zaraz jedziemy na salę, niedługo masz koncert. – głos Scootera sprowadził mnie na ziemię. Wiedziałem, że teraz muszę wszystko odłożyć na bok i zająć się tylko i wyłącznie występem.
        - Ryan? – zatrzymałem go, gdy wychodził z pokoju. Spojrzał na mnie pytająco. – Dzięki, za rozmowę.
        - Chyba od tego tutaj jestem, co? – uśmiechnął się lekko i wyszedł, zostawiając mnie samego.

                                                                               ***

        - Wszystko masz? – Chaz dopytywał mnie, kiedy zapinałem słuchawki parę minut przed wyjściem na scenę.
        - Spokojnie, wszystko jest na miejscu. – zaśmiałem się nieco spięty. Koncert nie był dużym show, ale mimo wszystko miałem lekką tremę. Jak zawsze.
        - Powodzenia. – Scooter klepnął mnie w plecy, a ja wszedłem na podnośnik, który miał mnie „wyrzucić” na scenę.
        Zaczęło się odliczanie, gdy w kieszeni zawibrował mi telefon. Zawsze miałem go przy sobie.
        - Zostaw ten telefon! Za dziesięć sekund wyskakujesz!
Wiadomość została wysłania z numeru mojej mamy.

„Julie jest u mnie. Ojciec ją pobił.”