ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Dobra, Internet jest, można działać. Czy Wy też bez tego łącza czujecie się jak bez nogi? Boże, to tak uzależnia. 

Ale mimo wszystko nadal jestem na Was zła. Przy rozdziale 15 pojawiło się aż 44 komentarzy, a pod szesnastką? 24. Naprawdę nie wiem już co mam z Wami robić, Kochani. Serio!

Dlatego też następny rozdział pojawi się przy większej ilości komentarzy.

Teraz w rozdziałach będzie się trochę działo i możecie się z czasem nawet pogubić, haha. Do czasu wyjazdu w trasę Justin będzie musiał zmierzyć się z ojcem Juliette. Poza tym... jak sądzicie, czy Julie będzie w stanie opuścić rodzinne Stratford i wyjechać w świat, zostawiając tutaj wszystko?

Do zobaczenia! xoxo

>> One Life <<

_______________________________________

            - No wpisujesz tutaj swoje imię i nazwisko i po kolei każde dane o jakie Cię proszą. Co w tym takiego trudnego? – nachylałem się nad siedzącą przy stole Julie, która wypełniała podanie wizowe.

            - No ale chcę pisać z dużej litery to wszystkie robią się duże.

            - A nie czytałaś na samej górze, że wszystko wypełnia się automatycznie drukowanymi? – przewróciłem oczyma, wspierając jedną rękę na blacie stołu, a drugą na oparciu krzesła, tuż za plecami dziewczyny.

            - To nie moja wina, że te – wskazała palcem na ekran – dokumenty są takie trudne i głupie!

            - Głupie? – uniosłem brwi, spoglądając na nią.

            - No głupie, a jakie? – skrzyżowała ręce na piersi, odchylając się nieco ode mnie. – Jakby nie można było pójść od razu do urzędu i załatwić wszystko od ręki.

            - Mówisz teraz jak moja młodsza siostra.

            - W takim razie mogę Cię śmiało osądzić o pedofilizm. – wytknęła mi język, wracając do wypełniania dokumentów.

            - Czemu akurat o to? – przybliżyłem usta do jej ucha, mrucząc. Spięła mięśnie, wciągając policzki.

            - Już nie pamiętasz? – próbowała skupić się na wpisywaniu daty swojego urodzenia. Dłoń z oparcia przeniosłem na jej plecy i pogładziłem je lekko.

            - No niezbyt, niezbyt. – dmuchnąłem gorącym powietrzem na nią, uśmiechając się zadziornie. – Musisz mi chyba przypomnieć.

            - Justin, przestań! – pisnęła, odchylając głowę i zaśmiała się krótko. – Jesteś obrzydliwy.

            - Ja jestem obrzydliwy? – wskazałem na siebie palcem i wyprostowałem się, opierając o kant stołu. - Jakoś jeszcze dzisiaj rano Ci się podobało, o!

            - Co się komu podobało? – obydwoje odwróciliśmy się w stronę mojej matki, która weszła do kuchni. – O której tak w ogóle przyjechałeś do domu?

            - Koło piątej albo szóstej. Jakoś tak.

            - I jechałeś całą noc? – usiadła obok Julie, spoglądając na wypełniane przez nią dokumenty. Kiwnąłem głową. – Jesteś nie poważny, naprawdę!

            - Mamo, przestań, proszę Cię. – wzniosłem oczy do góry – Gdyby nie było to takie ważne to nie przyjeżdżałbym tutaj.

            Sawton uśmiechnęła się pod nosem, przepisując ze swojego dowodu osobistego pesel u numer.

            - Tak w ogóle to po co tyle zamieszania z tą wizą? Przecież lecisz w trasę do Europy, tam nie trzeba wiz. – Pattie wstała od stołu, wyciągając z lodówki wczorajszą zupę pomidorową i wstawiła ją na kuchenkę, podgrzewając.

            - Chcę ją zabrać ze sobą już za parę dni do Stanów i stamtąd poleci ze mną.

            - Naprawdę nie wiesz na co się piszesz, dziewczyno. – spojrzałem na moją rodzicielkę zdziwionym spojrzeniem tak samo jak Julie. – No co? Wszędzie zostawiasz skarpetki, nie wspominając już o walających się koszulkach, które ściągasz po paru minutach od ich włożenia!

            Juliette parsknęła śmiechem, a ja zrobiłem obrażoną minę.

            - Wcale tak nie jest. – burknąłem. – Może koszulki zostawiam czasami, ale nie skarpetki!

            - Justin, Justin, patrz! – Jaxon wpadł do kuchni, ubrany w mój biały T-shirt na ramiączkach, który sięgał mu aż za kolana. Uniósł ręce do góry i zakręcił biodrami. – I jak wyglądam?

            - Jeszcze trochę i będę zabierał Cię na imprezy. – zaśmiałem się i schyliłem, biorąc go na ręce. Złapał moją twarz w dłonie, gdy tylko się wyprostowałem i pociągnął za moje policzki. – Ała, to bolało, Łobuzie! – szturchnąłem nosem jego mały nosek, a chłopiec roześmiał się radośnie.

            - Gdyby nie wzrost to mogliby was brać za bliźniaków, serio. – Julie pokręciła głową.

            Już chciałem coś opowiedzieć, kiedy rozdzwonił się dzwonek do drzwi.

            - Ja otworzę, ja, ja! – Jazmyn zerwała się z podłogi w salonie, gdzie malowała farbkami i pobiegła do drzwi. – Mamo, pan Joshua przyszedł!

            Na sam dźwięk Jego imienia spiąłem mięśnie i podałem Jaxona mamie, ruszając w kierunku wyjścia. Juliette zerwała się z krzesła, idąc za mną.

            - Jazzy, idź do mamy. – nakazałem, a dziewczynka pobiegła do kuchni.

            - Czego chcesz? – warknąłem, stając w drzwiach. Julie wychyliła się zza moich pleców, patrząc na ojca.

            - Przyszedłem po moją córkę. – uśmiechnął się lekko. – Julie, Kochanie, chodź. Wracamy do domu. – wyciągnął w jej kierunku dłoń.

            - Ona nigdzie nie pójdzie.

            - Nie będę Ciebie pytał o zdanie, smarkaczu. – zrobił krok w moją stronę, a ja napiąłem wszystkie mięśnie, gotowy do ataku. Mężczyzna niemalże naparł na mnie, łapiąc za nadgarstek córki.

            - Nie waż się jej nawet tknąć! – z całej siły zacisnąłem palce na jego ramieniu i pchnąłem go tak, że cofnął się za próg, tym samym puszczając blondynkę.

            - Zadzwonię na policję jeśli w tej chwili nie wrócisz ze mną do domu. – ostrzegł, machając palcem.

            - Jeśli jeszcze raz Cię tu zobaczę – zrobiłem krok w Jego stronę, ściskając dłonie w piąstki – Jeśli jeszcze raz dowiem się, że w jakikolwiek sposób zrobiłeś Jej krzywdę to przysięgam, że za siebie nie ręczę. – stanąłem z nim twarzą w twarz czując, że jeszcze chwila, a moje pięści wylądują na Jego ciele. – A po policję możesz dzwonić, chętnie im opowiem trochę o Tobie.

            - Uważaj, Bieber, bo Twoja buźka niedługo może już nie być taka rozpoznawalna. – zaśmiał mi się w twarz, a ja nie wytrzymałem. Nawet nie wiedziałem kiedy poczułem gruchot łamanych kości na swojej dłoni, gdy przywaliłem mu prosto w szczękę.

            - Justin! – Juliette pisnęła, zakrywając usta dłonią. – Justin, proszę, przestań!

            - Jeden, kurwa, raz jeszcze tutaj się pojawisz, a nie złamię Ci tylko szczęki. – nachyliłem się nad nim, bo zgiął się w pół od uderzenia.

            - Jeszcze się policzymy. – warknął, trzymając się w okolicach żuchwy i rozciętej wargi, po czym spojrzał na córkę. – Jesteś taka sama jak Twoja matka. Naiwna.

            Kiedy odszedł w stronę swojego domu odwróciłem się, napotykając tylko otwarte drzwi. Nie stała w nich już Julie, a moja matka i nieco przerażone rodzeństwo.

            - Nie powinieneś z nim tak rozmawiać.

            - Mamo, powinienem. Miałem ochotę powyrywać mu nogi z du… - spojrzałem na Jazzmyn i Jaxona, którzy w rękach ściskali pluszaki i kucnąłem przed nimi. – Hej, spokojnie. Nic się nie stało, tak? Ten pan jest niedobry, a dla niedobrych ludzi nie wolno być miłym. – cmoknąłem ich policzki, rozluźniając nieco atmosferę.

***

            - Julie? – zapukałem do drzwi swojego pokoju, uchylając je lekko. Leżała na łóżku zwinięta w kłębek i szlochała do poduszki. – Czemu płaczesz? – zamknąłem za sobą drzwi i podszedłem bliżej.

            - Nie płaczę. – otarła łzy, ale jej zaczerwienione policzki mówiły same za siebie. Wpełznąłem na łóżko, układając się za nią i przyciągnąłem jej plecy do swojego torsu, tuląc do siebie.

            - Nie bój się mnie. – szepnąłem, splatając palce na jej brzuchu i oparłem brodę na jej ramieniu.

            - Nie boję się Ciebie, Justin. – wychrypiała. – Boję się o Ciebie. Nie wiesz do czego zdolny jest mój ojciec.

            - Nawet gdyby chciał to nic by mi nie zrobił.

            - Jestem naiwna? – przewróciła się na plecy, wbijając we mnie swoje spojrzenie. Starłem kilka łez z jej policzków i uśmiechnąłem się delikatnie.

            - Ani trochę.

            - Ale sam słyszałeś co pow…

            - Przestań. – przerwałem jej, wspierając się bokiem. – Po prostu jesteś tam, gdzie czujesz się bezpiecznie. Czyli przy mnie. A ja jeszcze pójdę z nim porozmawiać przed wyjazdem.

            - Po co? – zdenerwowała się.

            - Bo to nie jest normalne.

            - Ty nie jesteś normalny. – uniosłem brwi, patrząc na nią zdziwiony.

            - Ja? A to dlaczego?

            - Bo ratujesz taką dziewczynę jak ja. Nikt mnie nawet nie zna. Ty masz wszystko, ja nie mam nic. – wzruszyła ramionami, bawiąc się palcami mojej dłoni, którą trzymałem na jej płaskim brzuchu.

            - Hm.. – zamyśliłem się. – W sumie masz rację z tym, że mam wszystko.

            - I do tego jaki skromny! – uśmiechnęła się, pociągając nosem.

            Schyliłem się, mając na wysokości ust jej ucho.

            - Mam wszystko, bo mam Ciebie. – wyszeptałem.

            - Znowu to robisz. – mruknęła, odpychając mnie od siebie.

            - Co robię?

            - Rozpraszasz mnie z sekundy na sekundę.

            - To chyba dobrze? – wyszczerzyłem się i nachyliłem znowu tym razem po to, by złożyć na jej policzku krótki pocałunek. – Chyba mi nie powiesz, że przez to się nie rozluźniasz, co? – ustami wyznaczyłem sobie teraz drogę wzdłuż jej szczęki, kierując się na szyję.

            - Przestań, chciałam pomyśleć. – przełknęła ślinę, ale nie oponowała moim działaniom.

            - Powiedziałem już, że zajmę się sprawą Twojego ojca. A Ty się niczego nie bój, dobrze? Zaczynasz od teraz nowe, lepsze życie. – składałem krótkie pocałunki na jej szyi, co chwilę kąsając ją zębami. – Ze mną. A przy mnie musisz być wyluzowana.

            - A jak nie będę wyluzowana to co?

            - Oj, nie potrzebnie o to pytałaś. – mruknąłem i szybkim ruchem usiadłem na niej okrakiem, zaczynając łaskotać.

            - Justin! Przes.. przestań! Justin, proszę! – wiła się pode mną, rzucając na wszystkie strony i śmiała się. – Proszę, Justin! Już stop, już zrozumiałam! – wygięła się w łuk, a ja skorzystałem z okazji i wsunąłem dłonie na jej plecy ciągnąc do siebie tak, że oboje usiedliśmy.

            - Chcę, żebyś była przy mnie szczęśliwa i nie przejmowała się niczym. – odgarnąłem kosmyki włosów z jej twarzy, zaczepiając je za ucho.

            Złapała moją twarz w swoje drobne dłonie i musnęła krótko moje usta.

            - Co teraz będzie? – oparła czoło o moje i westchnęła krótko.

            - Jak to co? Dostajesz wizę i wylatujemy w podróż.

            Nie odpowiedziała tylko objęła szyję swoimi rękoma, zatapiając usta w namiętnym pocałunku z moimi.